ლურჯწვერა

 

დამდგმელი რეჟისორი: ანდრი ჟოლდაკი

რეჟისორის ასისტენტები: ანა დოიაშვილი, გურანდა იაშვილი, გიორგი კლაინი

ახალი თეატრი. NEW THEATRE

უკრაინელი რეჟისორის, ანდრი ჟოლდაკის ფანტასმაგორია „ლურჯწვერა“, ფანტასმაგორიული მიზანსცენებით გადმოგვცემს კაცობრიობაში საუკუნეების მანძილზე მყარად ფესვგადგმულ მანკიერებას - ძალადობას! ძალადობა ქალზე, კაცზე და კიდევ უარესი - შვილზე! დიახ, შვილზე, რადგან, მშობელი ბადებს მოძალადე შვილს და მოძალადე შვილი ქმნის მოძალადე საზოგადოებას.

ცოტა შორს რომ წავიდე, „ლურჯწვერა“ (ინგ. Bluebeard) ფრანგული ფოლკლორული ზღაპარია, რომელიც, შარლ პერომ ჩაწერა და პარიზში 1697 წელს გამოიცა. ეს არის ამბავი მდიდარ მოძალადე კაცზე, რომელიც თავის ყველა ცოლს კლავს და მხოლოდ ერთი მათგანი შეეცდება თავიდან აირიდოს წინამორბედების ბედი.

ერთი შეხედვით, მარტივი ფაბულაა და არ ახალი - ძველია. მაგრამ როდესაც 4 საათის განმავლობაში, სუნთქვაშეკრული უყურებ სცენაზე მსახიობების მიერ უბადლო, თავდაუზოგავი შრომით და დიდი ენერგიის ფასად გაცოცხლებულ ამ სცენებს, რომლებიც, ხშირ მომენტებში, კინო კადრებსაც ჰგავს, მთელი სისავსით გრძნობ იმ სისატიკეს, რაც ჩვენს რეალობაში ყოველდღიურად ხდება.

სპექტაკლის შესახებ, კრიტიკული მოსაზრებების წაკითხვის შედეგად, განწყობილი ვიყავი, რომ გაწელილი და დამღლელი წარმოდგენა მელოდა. ამიტომ, კარგად გამოვიძინე, გემრიელად ვისადილე და სპექტაკლამდე, დიდი ჭიქით ყავაც დავლიე. მოკლედ, ფარი და ხმალი მაკლდა, სხვა ყველაფრით აღვიჭურვე. მაგრამ, მოხდა ის, რომ სპექტაკლი ერთ დიდ სიამოვნებად მომევლინა. სიამოვნებას ვიღებდი მსახიობების არტისტიზმით, მუსიკალური გაფორმებით, სცენოგრაფიით, კოსტიუმებით და მეც ბოლომდე ამ დადგმის გმირად ვგრძნობდი თავს. მტკიოდა, მეშინოდა, ცოტა მეცინებოდა კიდეც, და სულ ველოდი მერე რა იქნებოდა, სად მოგვისვრიდა ბატონი ჟოლდაკი.

მსახიობებზე აქ არ შევჩერდები. ძალიან გრძელი პოსტი გამოვა. უბრალოდ, ბრავო და, დიდი სიყვარული და პატივისცემა თითოეულ მათგანს ჩემგან.

და ბოლოს, ისიც არ მინდა გამომრჩეს, რომ ცხოვრება ჭადრაკის დაფაა, სადაც თეთრი და შავი მუდმივად ერთმანეთს ეპაექრება, ქალური და მამაკაცური საწყისი მუდამ ერთიმეორესთან ჭიდილშია, კეთილი და ბოროტი საწყისი ერთიანი ვერასოდეს გახდება. თუმცა, ინიმ და იანმა ეს ხომ შეძლეს?

ჭადრაკის დაფა ვახსენე და, როგორც ერთ კარგ ქართულ სიმღერაში ჟღერს, ერთ მშვენიერ დღეს, მეფეც და პაიკიც (თეთრიც და შავიც), ერთ ყუთში ჩაიყრება და მერე, ყველაფერი ისევ თავიდან დაიწყება!

ფოტო აღებულია ახალი თეატრის "ფეისბუქის" გვერდიდან.

თიკა წიკლაური

2024წ.