2025 წლის 25 სექტემბერს თბილისის სანდრო ახმეტელის
სახელობის დრამატულ თეატრში კამერული და მონოსპექტაკლების მეორე საერთაშორისო თეატრალური
ფესტივალი დაიწყო. ფესტივალში მონაწილეობს 7 ქვეყნის თეატრალური დასი (საქართველო,
ლიეტუვა, ისრაელი, ესპანეთი, რუმინეთი - უნგრეთი [ერთობლივი კოპროდუქცია],ამერიკა,
გერმანია-უკრაინა [ერთობლივი კოპროდუქცია] ).
ფესტივალის ოთხდღიანი პროგრამა მოიცავს მონოლოგურ წარმოდგენებს, კამერულ დადგმებს და ქორეოგრაფიულ სპექტაკლებს.
ფესტივალის შექმნის იდეა, ახმეტელის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელსა და მის დირექტორს, ირაკლი გოგიას, სერგო ფარაჯანოვის მონოსპექტაკლზე „აღსარება-მე, სერგო ფარაჯანოვი“ მუშაობის დროს გაუჩნდა. მიზანი კი, სომხური წარმოშობის, ქართველი რეჟისორის, ფარაჯანოვის მემკვიდრეობის უკვდავყოფა იყო.
წელს, ფესტივალის თეატრალური ნაწილის გახსნას,
წინ უძღოდა იური მეჩითოვისა და ახმეტელის თეატრის მხატვრის, ირენა ოგანჯანოვას გამოფენა.
ფესტივალი გაიხსნა ირაკლი გოგიას სპექტაკლით
„აღსარება-მე, სერგო ფარაჯანოვი“, რომელშიც ნიჭიერი ქართველი მსახიობი, გიორგი გასვიანი თამაშობს.
შეშლილი
როგორ შეიძლება, რომ ყველაზე დაბალ პოზიციაზე დასაქმებული რიგითი საჯარო მოხელე, თითქმის უხილავი ადამიანი, მოულოდნელად საზოგადოებისთვის საშიშ, დესტრუქციულ ძალად გადაიქცეს? - ამ კითხვაზე პასუხის გაცემას ცდილობს ლიეტუველი რეჟისორი ოსკარას კორშუნოვასი (Oskaras Koršunovas) მსახიობ ეიმანტას პაკალკასთან (Eimantas Pakalka) ერთად, მე-19 საუკუნის უკრაინელი მწერლის, ნიკოლაი გოგოლის ცნობილი ნაწარმოების „შეშლილის წერილების“ მიხედვით დადგმულ ერთი მსახიობის სპექტაკლში „შეშლილი“
„ადამიანი, რომელიც სასოწარკვეთილი ცდილობს, იყოს ნორმალური და იყოს ისეთი, როგორიც ყველაა, საბოლოოდ, კარგავს თავის იდენტობას. იდენტობის დაკარგვასთან ერთად, ის სულ უფრო რადიკალური ხდება. უცნაურობას ხედავს ყველგან, უმარტივეს ნივთებშიც კი. ადამიანი, რომელიც ქამელეონივით შეერწყა საზოგადოებას, განდიდების მანიით დაავადდა და საზოგადოებისთვის საფრთხედ იქცა“ - ასე განმარტავს წარმოდგენის მთავარ იდეას რეჟისორი ოსკარას კორშუნოვასი.
უნიჭიერესი მსახიობი, ეიმანტას პაკალკა, გასაოცარი,
დამამუნჯებელი სამსახიობო ოსტატობით გადმოსცემს აქსენტი ივანოვიჩ პოპრიშჩინის პიროვნულ
ტრაგედიას. იუმორითა და ტრაგიზმით გაზავებული მისი პერფორმანსი, კომუნიკაცია დარბაზთან
და სცენაზე მინიმალისტური სასცენო რეკვიზიტებით გათამაშებული დრამა, მაყურებელს ენის
ბარიერის მიუხედავად, ერთიანად ნუსხავს და აჯადოებს. ქართული სუბტიტრების წაკითხვაც
კი არ არის საჭირო, იმდენად გარკვევით ჰყვება და ასახავს მსახიობი
გმირის განცდებს.
ნიკოლაი გოგოლის „შეშლილის წერილები“ ქართული
თეატრის სცენაზე გიორგი მარგველაშვილს, ნიკოლოზ საბაშვილს და სხვებს არაერთხელ დაუდგამთ.
ყველას სხვადასხვა ხედვა აქვს და ყველა თავისებურად აღიქვამს პოპრიშჩინის ამბავს. როგორც
ერთ-ერთ დისკუსიაში ბასა ჯანიკაშვილი აღნიშნავს, ნაწარმოები თავისუფლებას ანიჭებს რეჟისორს. ვფიქრობ, რომ არა მხოლოდ რეჟისორს, ყველა მსახიობს თავისი პოპრიშჩინი ჰყავს.
შორს წაგვიყვანს იმაზე მსჯელობა, თუ ვინ არის სინამდვილეში შეშლილი, საზოგადოება თუ შიზოფრენიით დაავადებული ადამიანი, თუმცა, იმაზე კი ყველა (ქართველები, ლიეტუველები, უკრაინელები) ვთანხმდებით, რომ „ალჟირის ბეის შუბლზე მეჭეჭი აზის“.
Ø ფესიტვალის ოფიციალური გვერდია:
No comments:
Post a Comment