ფიწალი დისნეი

ავტორი: ფილიპ რიდლი

თარგმანი: გურამი ღონღაძე

თეატრი ათონელზე

პიესის ავტორი ფილიპ რიდლი - თანამედროვე ინგლისელი მწერალი, არტისტი, კინორეჟისორია. „ფიწალი დისნეი“ ავტორის პირველი პროფესიონალური სასცენო დადგმაა, რომლის პრემიერაც გაიმართა 1991 წ. ლონდონში, ბუშის თეატრში. სპექტაკლს მაყურებლებისა და კრიტიკოსების მხრიდან თავიდანვე არაერთგვაროვანი რეაქცია მოჰყვა.

სპექტაკლი სიზმრისეული დადგმაა, რომელიც მოიცავს სიურეალისტურ ელემენტებს. შიში (რომელიც უმთავრესად ბავშვობიდან მოდის), ოცნებები და შეთხზული ამბები პიესის მთავარი თემებია. 2016 წ. რიდლიმ თქვა, რომ პიესას სხვადასხვა დროში სხვადასხვა გაგება აქვს: თანამედროვე ეპოქაში ეხება ტერორიზმს - გეშინია გარეთ გასვლა, გეშინია ცვლილებების, ხოლო, წლების წინ ეს იყო ინტიმურობის, შეხების შიში . „ჩემი პიესები კამერტონს ჰგავს, ისინი ვიბრირებენ ატმოსფეროში მიმდინარე ცვლილებებთან ერთად“.

არ არის მარტივი სპექტაკლი და შესაბამისად, არ არის ყველა გემოვნების მაყურებელზე გათვლილი. აფიშაზე ასაკობრივი ზღვარიც კი არის მითითებული: +16.

მე ძალიან მომეწონა, პირველ რიგში, მსახიობები: ნიკუშა ბაქრაძის (2023 წელს მან წინანდლის პრემია სწორედ ამ სპექტაკლისთვის მიიღო) არაჩვეულებრივი შესრულება, იუმორნარევი, სარკასტული და თან დრამატული; საინტერესო ახალგაზრდა მსახიობია სოფიო ზერაგია; სანდრო სამხარაძემ არც ამჯერად გამიცრუა იმედი (თუმცა, მგონია, რომ სამეფო უბნის „მკვდარ ძაღლებში“ უფრო კარგად იჯდა როლში), ჩემი დიდი სიმპათიები ლაშა მებუკეს, რომელმაც უტყვ როლშიც კი, დამაჯერებლად გადმოსცა მონადქცეული პერსონაჟის ხასიათი.

ყურადღებას იქცევს მინიმალისტური დეკორაციაც, არც ერთი რეკვიზიტი არ არის შემთხვევითი; ფერები, განათება და მსახიობების სასცენო ტანისამოსი პიესის მთავარი ელემენტებია.

სპექტაკლის ბოლოს დამუნჯებული ხარ. ბრავოსაც კი ვერ იძახი, იმიტომ რომ ჯერ ისევ სპექტაკლში ხარ. ფოიეში გამოსული, უსმენ სხვა მაყურებლებს, „სპექტაკლი მომავლიდან“, „სულ სხვა გალაქტიკაა“ და ა.შ. ფიქრობ, მსჯელობ, პარალელებს ავლებ და მერე ინფორმაციის მოძიებას იწყებ.

ასეთია ჩემთვის „ფიწალი დისნეი“ - რთული, ტვინის ამრევი და ამის გამო, ძალიან მიმზიდველი და საინტერესო.

თიკა წიკლაური

2024